9 essentiële gedichten over NYC
Ik zal eerlijk zijn: ik ben een complete rotzooi van New York. ik ben opgegroeid in New York City, en zodra ik afstudeerde, ging ik met een boemerang terug naar Manhattan. Een muur van mijn kamer is behangen metNew Yorkerhoezen. Ik raakte daar overstuur van Jessica Jones probeerde de PATH-trein af te geven als de MTA. Ik word emotioneel als iemand begint te zingenNew York, New York.Langzame wandelaars irriteren me. En ik geniet goed gedichten over New York.
Ik heb geluk, want ik kan elke film aanzetten of een roman openen, en er is een behoorlijke kans dat ik de personages door mijn geboorteplaats strompel. Ja, de helft van de tijd doet Toronto zich voor als New York, maar toch. Het is een stad die talloze kunstwerken heeft geïnspireerd (en talloze ego's heeft opgeblazen). New York City is simpelweg te groot om te worden vastgelegd in één boek, musical of Netflix-serie. Het New York dat een toerist ziet, is niet hetzelfde New York waarin ik ben opgegroeid. New York is een heel andere stad als je een trofee-vrouw uit de Upper East Side bent, of een Williamsburg-barista, of een Astoria-acteur, of dat familie van duiven die vroeger op mijn balkon woonden. Misschien heeft NYC daarom geïnspireerd generaties poëzie: er is zoveel om over te schrijven. Er zijn zoveel verschillende werelden binnen één stad, en zoveel ervan is te abstract voor fictie.
Dus als je ooit merkt dat je poëtisch wordt over New York, dan zijn hier enkele prachtige gedichten geschreven over de Big Apple:
1.Ontwaken in New York
door Maya Angelou
Gordijnen dwingen hun wil af
tegen de wind in,
kinderen slapen,
dromen uitwisselen met
serafijnen. De stad
lied in Guardians of the Galaxy 2 trailer
sleept zichzelf wakker
metro riemen; en
Ik, een wekker, wakker als een
gerucht over oorlog,
liggen uitrekken tot in de dageraad,
ongevraagd en ongehoord.
2.Herfst schemering in Central Park
door Evelyn Scott
Karakterloze mensen glijden met vage beweging door een trillend blauw zilver; Boten versmelten met de brons-gouden striemen rond hun kielen; De bomen zweven omhoog in grijze en groene vlammen. Wolken, zwanen, boten, bomen, allemaal glijdend een heuvel op Na een of andere grijze oude vrouwen die hun uitgemergelde vormen opheffen van vallende sluiers van bladeren.
Dunne vingertakjes grijpen donker naar niets. Krakende skeletten glanzen Langs de vervuilde horizon van Fifth Avenue De huizen met kappen kijken zwaar Met olieachtige gouden ogen.
3.Harlem
door Langston Hughes
Wat gebeurt er met een uitgestelde droom?
Droogt het op?
als een rozijn in de zon?
Of etter als een zweer-
En dan rennen?
Stinkt het naar rot vlees?
Of korst en suiker over-
stervend haar met bieten
als een stroperig snoepje?
Misschien zakt het gewoon door
als een zware last.
Of explodeert het?
Vier.Broadway
door Walt Whitman
Wat een haastige menselijke getijden, of dag of nacht! Wat hartstochten, winsten, verliezen, vuringen, zwem door uw wateren! Wat wervelingen van kwaad, gelukzaligheid en verdriet komen voort, u! Wat merkwaardige vragende blikken - glimpjes van liefde! Leer, afgunst, minachting, minachting, hoop, aspiratie! Gij portaal - gij arena - gij van de talloze langgerekte rijen en groepen! (Konden maar uw plavuizen, stoepranden, gevels hun onnavolgbare verhalen vertellen); Uw ramen, rijke en enorme hotels - uw zijwandelingen wijd; Gij van de eindeloze glijdende, hakkende, schuifelende voeten! Gij, zoals de gekleurde wereld zelf - zoals het oneindige, krioelende, spottende leven! Gij gevizierde, enorme, onuitsprekelijke show en les!
5.De metro
door Joyce Kilmer
Vermoeide bedienden, bleke meisjes, straatvegers, zakenlieden, jongens, priesters en hoeren, dronkaards, studenten, dieven, elk van de aangename buitenste zonneschijn verlaat zich; ze mengen zich in deze verstikkende pen met luide wielen. - we zwaaien - en dan donderen we door het donker. De lange trein slingert op zijn sombere manier. Eindelijk boven de dakrand We zien een poosje Gods dag, dan weer nacht. Door het duister gehurkt - dag in Manhattan Street, de rest de hele nacht. Dat is mijn leven, zo lijkt het. Door zonloze wegen gaan mijn onwillige voeten. Het zonlicht komt in voorbijgaande glinstering. En toch maakt de duisternis het licht zoeter, Het volmaakte licht om mij heen - in mijn dromen.
6.Dawn in New York
door Claude McKay
De dageraad! De dageraad! Het karmozijnrode getinte komt uit de lage, stille lucht, over de heuvels, de daken en torenspitsen en troosteloze koepels van Manhattan! De dageraad! Mijn geest tot zijn geest trilt. Bijna slaapt de machtige stad, geen duwende mensenmenigte, geen stampende, stampende voeten. Maar hier en daar kruipen een paar kreunende auto's Langs, boven en onder de straat, Hun vreemd-spookachtige lasten dragend door, De vrouwen en mannen van opzichtige nachten, Hun ogen verzwakt door wijn en hun kleren verkeerd, Grotesken onder de sterke elektrische lichten. De schaduwen verdwijnen. The Dawn komt naar New York. En ik ga donker-rebelleren naar mijn werk.
7.oostelijke rivier
door Lola Ridge
Dour River Vervaagd van eentonigheid van lichten Duikend van masthoofden ... Lichten die gek zijn van het creëren in een rivier ... die zijn sombere rug keert ... Stijg op, rivier ... Braak terug in de duisternis, je spawn van licht ... De nacht zal verdragen wat je haar geeft.
8.Stadsbomen
De bomen langs deze straat in de stad, Behalve voor het verkeer en de treinen, zouden een geluid maken zo dun en zoet als bomen in landweggetjes.
En mensen die in hun schaduw staan uit een douche, zouden ongetwijfeld muziek horen zoals gemaakt op een landboom.
films met een twist op Netflix
Oh, kleine blaadjes die zo stom zijn Tegen de gierende stadslucht, ik kijk naar je als de wind is gekomen, - ik weet welk geluid daar is.
9.New York
Maar kijk! de verbredende rivier stroomt dieper, Zijn eerbetoon stroomt met de bedoeling de zee te bereiken, Terwijl vanuit het westen het vervagende zonlicht Zijn verzachtende tinten op stroom, veld en boom werpt; Alle stille natuur baadt, wonderbaarlijk, In charmes die het hart kalmeren met zoete verlangens, en gedachten aan vrienden die we nooit meer mogen zien, tot kijk! verderop, Manhattan's borstelige torenspitsen, Boven haar duizend daken rood van de dagvuur, Moge de zwerver van de kust van Colombia begroeten, Trots Venetië van het westen! geen mooier tafereel. Van uw uitgestrekte menigten komt nu vaag het gebrul, Hoewel ik laat als een kloppende oceaanbranding ween - En overal waar uw verschillende varkens worden gezien, splijtend de heldere overstromingen die om u heen stromen, Omringd door de oevers van zonnig groen - Het hijgen een stoomboot die heen en weer vaart, of het grote zeegaande schip op vleugels van sneeuw.
Afbeeldingen: Unsplash , Giphy (10)