Amusement

De witte lotus is een klasse satire vermomd als een moordmysterie

We leren heel snel in de nieuwe miniserie van HBODe witte lotusdat het ergste is gebeurd: terwijl Shane Patton (Jake Lacy) op een Hawaïaans vliegveld zit, informeert hij met tegenzin een paar dat een lichaam uit het White Lotus-resort op hun vlucht naar Honolulu wordt geladen. Er is iemand vermoord in het resort, legt hij uit, hoewel we nog niet weten wie, hoe, waarom of wanneer.

Al snel wordt duidelijk dat de details enigszins naast de kwestie zijn. Terwijl de show een week terug in de tijd springt, hangt er een sfeer van moordmysterie: een parade van welgestelde gasten arriveert bij de Witte Lotus alsof ze uit een Agatha Christie-roman komen. Er is niets bijzonder gewelddadigs aan elk van hen, maar er is een wreedheid in elke scène; de sinistere rang van hun recht voelt meer crimineel dan wat dan ook.

Resortmanager Armond (Murray Bartlett) adviseert een stagiair al vroeg om de gasten als gevoelige kinderen te behandelen, en ze besteden de eerste aflevering aan het bewijzen van zijn punt. Shane klaagt onophoudelijk bij zijn nieuwe vrouw Rachel (Alexandra Daddario) dat ze in een kleinere luxe suite zitten dan degene die zijn moeder voor hen heeft geboekt, en hij blijft het personeel lastigvallen om de fout te herstellen. Mark (Steve Zahn) probeert een band met zijn zoon op te bouwen door middel van activiteiten die door resorts worden gesponsord, maar wordt verstoord als niets zo perfect is als hij zich had voorgesteld. Tanya McQuoid (Jennifer Coolidge) is te emotioneel om te beseffen dat haar verzoek om een last-minute massage te boeken een groot ongemak is, of zelfs dat de gigantische vuilniszak met de as van haar moeder die ze in paniek denkt - denkt dat het resort verloren is, duidelijk tussen haar spullen ligt .

Mario Perez / HBO

Het personeel wordt meegenomen voor de rit. Kuuroorddirecteur Belinda (Onzeker’s Natasha Rothwell) slaagt erin een compassievolle band te vormen met een al te behoeftige Tanya, alleen om te worden beloond met goedbedoelende maar verstikkend onpersoonlijke genegenheid. Armond presenteert een opgewekte, John Cleese-achtige energie voor de gasten, maar ontrafelt intern terwijl hij probeert aan hun eisen te voldoen. De Hawaiiaanse setting is geschikt (Kijk, het imperialisme was duidelijk slecht,' zegt Mark op een gegeven moment tijdens het eten terloops), en de positionering is duidelijk. Elke gast neemt zonder ooit te geven - vaak zonder zelfs maar na te denken - terwijl het personeel zich inspant om zo onzichtbaar mogelijk naar hun grillen te buigen. Je wilt niet te specifiek zijn, als aanwezigheid, als identiteit. U wilt meer generiek zijn, Armond coacht de stagiair, zich terdege bewust van de functie die hij voor zijn klanten vervult.

Hoe minder het verblijf van de gasten in de White Lotus aan hun onmogelijke verwachtingen voldoet - en hoe verder ze de medewerkers pushen - hoe dichter bij chaos elk personage zich voelt. Elk van hen kan degene zijn die breekt of een bitter einde krijgt. Mark draait zich uit in angst over mogelijk kanker; zijn dochter Olivia (Sydney Sweeney) en haar vriendin Paula (Brittany Ann O'Grady) gaan op een roekeloze zoektocht om opwinding te creëren tijdens een anders saai familie-uitje. Zelfs het stel dat op het vliegveld met Shane praat, springt alarmerend snel van bezorgdheid over iemand die wordt vermoord op naar: Nou, behalve dat, heb je een goede vakantie gehad?

In de wereld vanwitte Lotus, consequentie - zelfs als het zo ernstig is als de dood - is van veel minder belang dan voorrecht.