Laten we het hebben over het einde van 'The Martian'

De marsmannetjekwam vorige week uit en tot niemand verbaast het de kassa volledig. Een belangrijke reden? Mensen houden van films die in de ruimte plaatsvinden, want hoewel we daar waarschijnlijk nooit zullen komen, genieten we allemaal van de mogelijkheid om fictieve personages de melkweg te zien verkennen. Dat is tenslotte de reden waarom franchises het leuk vindenStar WarsenStar Trekzijn iconische films en nietjes in de popcultuur. Wat betreft een tweede reden voor het succes van de film? Het is waarschijnlijk dat mensen graag zien dat personages worstelen, zolang het maar eindigt in triomf. Hoe moeilijker het gevecht, hoe beter de uitbetaling, en De Mars-einde is een behoorlijk bevredigende conclusie voor eenheelintense persoonlijke strijd.

Voor degenen die niet bekend zijn met de film, volgt het verhaal Mark Watney (Matt Damon), die op Mars is gestrand nadat zijn bemanning ten onrechte denkt dat hij tijdens een storm is omgekomen. Ze worden gedwongen zonder hem op te stijgen en hij moet voor zichzelf zorgen in de wildernis van een onbekende planeet. Vanwege zijn situatie wordt Mark gedwongen volledig in te gaanWegdoen-modus, die zorgt voor het overlevingsverhaal - en spannende uitdagingen - waar het publiek dol op is. (Spoilersverder!)

Regisseur Ridley Scott is geen onbekende als het gaat om films met een zwaar sci-fi-element, omdat hij verantwoordelijk was voor films alsBlade Runner, AlienenPrometheus.Maar toch andersDe Mars-, laten die films veel losse eindjes achter die kijkers zelf kunnen vastbinden. Er is veel ingewikkelde mythologie ingebed in die films die tot hun conclusies komen. Het publiek wordt gedwongen na te denken over hun filosofieën, en de eindspelen van de films zijn niet duidelijk uitgesponnen. Het is net als huiswerk, maar dan wat vermakelijker.

De marsmannetjewijkt ver af van die films. Er is een punt A en een punt B. Het is eenvoudig en benaderbaar. Mark zit vast op Mars en hij moet worden gered. Alle metaforen en de bronnen van nerddebat zijn zeer minimaal. In deze tijd is het erg verfrissend om zo'n uitgekleed verhaal te hebben. Het laat je niet achter met een sci-fi cliffhanger die zal uitgroeien tot een opgeblazen franchise. Het is bevredigend dat The Martian eindigt zoals het doet, met Mark wordt gered door zijn bemanning. Hij heeft zoveel rotzooi meegemaakt om te overleven dat als hij niet werd gered, er een enorme terugslag van het publiek zou zijn geweest. Er zouden rellen zijn geweest in bioscopen in het hele land.

Als Mark eindelijk de handen vastpakt van commandant Lewis en aan boord van het ruimtestation wordt gebracht voor een lang en gelukkig weerzien met zijn bemanning, slaakt het publiek een zucht van verlichting. En het is verdubbeld wanneer, ondanks het boek dat daar eindigt , geeft de film een ​​epiloog die lijkt op een 'waar zijn ze nu?' voor elk lid van de bemanning. Het eindigt uiteindelijk met Mark, nu een leraar, die aspirant-astronauten lesgeeft over zijn ervaringen in de ruimte. Het is een heel 'Hollywood'-manier om een ​​film te beëindigen, maar in dit geval vond ik het helemaal niet erg. Het verpakt alles in een nette verpakking - en soms hebben we dat nodig.

Er zijn de afgelopen jaren veel ruimtefilms geweest, zoalsInterstellairenZwaartekracht, maarDe marsmannetjestaat op zichzelf. Het einde vanDe marsmannetjelaat je achter met een overweldigend gevoel van menselijkheid en hoop dat dat vanApollo 13. Begrijp me niet verkeerdInterstellairenZwaartekrachthadden de mensheid in hun verhalen genaaid, maar ze waren allebei sterk gefocust op de ruimte-elementen. De speciale effecten en het galactische bereik van die films waren zo intens dat de menselijke relaties buitenspel werden gezet. NogDe marsmannetjezet Marks leven centraal, en dat is waar ik om gaf. Mars en alle digitale effecten waren cool, maar decoratief.

Als het erop aankomt,De marsmannetjeis niet echt een sciencefictionfilm, maar een drama dat zich toevallig in de ruimte afspeelt. Het neemt zichzelf serieus wanneer het nodig is en heeft lichtzinnigheid op de perfecte momenten. Het geeft je een gelukkig en positief gevoel nadat je ernaar hebt gekeken (ik daag je uit om je niet zo te voelen), en hoewel het einde ervan niet wordt geïnjecteerd met sacharine, maar toch een goed gevoel en hoop geeft. Er zijn tegenwoordig genoeg sombere en cynische gerechten op tv en films -De marsmannetjegeeft ons het gelukkige einde dat we verdienen.

Afbeelding: Aidan Monaghan / Twentieth Century Fox