Een beautylade delen met mijn allochtone moeder

Toen ik opgroeide, was het ten strengste verboden om met make-up te experimenteren. Mijn middelbareschooltijd werd besteed aan het hamsteren van goedkope eyeliners die ik in het geheim bij Target kocht, en ze zorgvuldig verstopte achter dagboeken en oud speelgoed zodat mijn moeder ze niet kon vinden. Dat deed ze altijd. Ze kokhalsde als mijn oudere zus voor schoolvakantie terugkwam met stapels blos en oogschaduw, en schreeuwde over hoe verkwistend het was om geld uit te geven aan zoiets nutteloos als make-up. Wat voor nut heeft dit! gilde ze en sloeg met haar ruwe handpalmen op het granieten aanrechtblad. Schoonheid is nutteloos! Zal schoonheid je voeden?! Het is dan ook ironisch dat mijn moeder er nu van houdt om door de schoonheidskast van haar volwassen dochter te snuffelen en pakketten met zorgvuldig samengestelde producten te ontvangen waarvan ik denk dat ze ervan zal genieten.

heeft zal smid ooit een Oscar gewonnen

Omdat ze in de jaren zestig in Shanghai werd geboren, werd een groot deel van het vroege leven van mijn moeder gevormd door de Chinese Culturele Revolutie, de gewelddadige zuivering van kapitalistische en traditionele elementen van de Chinese cultuur onder leiding van Mao Zedong. Maar het was niet alleen rijkdom die Mao schuwde - hij keurde ook traditionele Chinese schoonheidsnormen af ​​die, samen met traditionele vrouwelijkheid, werden vermengd met burgerlijke patriarchale onderdrukking en ongelijkheid. Waarom moeten vrouwen hun haar hebben opgestapeld in die opzichtige en onhandige knotjes? hij schreef in 1919 . Waarom moeten ze die rommelige rokken dragen die strak om de taille zijn geklemd? Er is ook hun gezichtsmake-up, het merk van een crimineel; de sieraden aan hun handen, die boeien vormen; en hun doorboorde oren en gebonden voeten, die lijfstraffen vertegenwoordigen.

Vier mei-activisten veranderden anti-verfraaiing in de nieuwe politiek correcte mode voor vrouwen - en dus waren cosmetica ronduit verboden , volgens de herinnering van mijn moeder. Het was een te opvallend teken van decadentie, onpatriottisch in het licht van de antikapitalistische revolutie van het land. Volgens de communisten sierden goede vrouwen zichzelf niet. Meisjes die make-up droegen naar school werden aangegeven bij de schoolautoriteiten en gestraft. Hoewel mijn moeder hier wel een manier voor zou vinden door thuis onhandig de rouge van haar grootmoeder over haar lippen en wangen aan te brengen, was cosmetica een overwegend vreemd voorwerp, vreemd en verontrustend. Niemand droeg make-up in het openbaar. Niemand heeft haar geleerd hoe ze het moet aantrekken.

Tegen de tijd dat ze naar de Verenigde Staten emigreerde, werd cosmetica acceptabeler: Mao was al een tijdje dood en de Chinese regering was meer bereid haar grenzen open te stellen voor buitenlandse bedrijven, wat al snel leidde tot modernisering. Maar als kersverse moeder in de jaren ’90 was ze al bezig met het zorgen voor één kind. En als kersverse moeder in het buitenland richtte ze zich op overleven. In plaats van in de drogisterij lippenstift en oogschaduw te bekijken, stortte ze zich op het leren van Engels en het zorgen voor mijn zus, terwijl mijn vader aan zijn doctoraat werkte. Al het extra geld dat opzij werd gezet voor kleding ging naar mijn zus en naar mijn vader: mijn moeder stond erop dat mijn zus kwaliteitskleding droeg; mijn vader moest er op zijn werk competent en capabel uitzien. Haar garderobe was een bijzaak om te leren autorijden en Engelse lessen te volgen. Jarenlang kromp ze ineen bij de gedachte meer dan $ 10 aan haar shampoo en mousse uit te geven. Ze droeg die ijverige soberheid, overgebleven uit haar dagen in China, het grootste deel van mijn leven met zich mee. Jaren later, toen ze in een prachtig huis in een klein stadje in de hogere middenklasse in New England woonde, hijgde ze nog steeds van shock en afschuw toen mijn zus en ik haar eerste fles Chanel N5 voor haar verjaardag kochten.

Dat is waarschijnlijk de reden waarom ik het zo leuk vind dat ze nu in mijn schoonheidslades kan snuffelen. Na de eerste jaren van het mijden van schoonheid toen ze mijn zus en mij opvoedde, is mijn moeder nu openlijk geïnteresseerd in de lotions en crèmes die we voor onszelf gebruiken. Het is een interessante situatie om over na te denken: ik werd schoonheidsschrijver omdat ik hartstochtelijk toegang wilde tot een ruimte die me al zo lang was ontzegd. En hoewel mijn moeder altijd heeft volgehouden dat schoonheid haar nooit interesseerde, vraagt ​​een deel van mij zich af of zij hetzelfde voelde als ik: verlangen om mee te doen, maar nooit kunnen zonder me te schamen. Ik kan haar verandering in denken alleen maar toeschrijven aan de tijd en haar recente pensionering. Ze heeft haar plicht gedaan - haar dochters zijn gezonde volwassenen met hun eigen carrières. Het is haar tijd om te genieten.

Beveel me iets aan voor mijn haar, houdt ze vol als we aan de telefoon zijn.Wat moet ik proberen?Ik heb haar pakketjes met producten gestuurd die ik heb ontvangen en ben op FaceTime gesprongen om het haar uit te leggen. Ze heeft geleerd dat ze niet van blos of rode lippenstift houdt (misschien gaan de herinneringen aan de felle rouge van oma moeilijk uit), maar wel van een licht laagje bronzer en bruine lippenstift. Ze houdt niet van oogschaduw en eyeliner, maar zal wel een beetje mascara dragen. Ze geeft de voorkeur aan matte tot glanzende afwerkingen. Enzovoorts. Haar recensies zijn altijd kort en ze stamelt soms om de juiste woorden te vinden. Maar haar enthousiasme is aanstekelijk, als dat van een kind. Er is geen schaamte onder ons, niet meer. Na jarenlang schoonheid te hebben gezien als een verboden, nutteloze frivoliteit, verbinden we ons door een oprechte liefde ervoor.